De dag van vandaag is dat heel anders. Ik zie muzo als meer dan een afzonderlijk vak. Het biedt leerlingen de mogelijkheid om creatieve oplossingen te bedenken, om zich expressief uit te drukken, om zorgen en druk los te laten.
Ik zie nu in hoe belangrijk de verschillende fasen van een muzoles zijn om een kind te inspireren. Sfeerschepping, beschouwing, aanzet, het maakt een wereld van verschil binnen het creatief denkproces van de kinderen.
Ik begrijp dat muzo een hele andere wereld kan laten zien, dan die die de kinderen gewoon zijn. Op deze manier kan je kinderen raken en intrigeren op een manier die zij nog nooit meegemaakt hebben. Maar je brengt hen ook een ander soort opvoeding dan die die ze thuis krijgen, een culturele opvoeding.Juist daarom is het belangrijk om kunst en cultuur vanuit verschillende posities te benaderen. Enerzijds de verschillende kunstluiken, maar anderzijds de verschillende soorten binnen één luik. Ik denk aan beeld waarbinnen klassieke schilderkunst val, streetart, beeldhouwkunst, fotografie, architectuur ...
Maar ook verschillende plaatsen om met deze kunst in aanraking te komen; musea, in de schoolomgeving, bij een artiest uit de buurt, culturele initiatieven, ....
Muzo is ook een vaak waar een kind leert reflecteren gestimuleerd door verschillende materialen. Hierdoor draag je bij een de metacognitie, een vaardigheid die kinderen van nu voor de rest van hun leven zullen nodig hebben.
Daarnaast draag je ook bij aan het zelfbeeld van de leerlingen. Door de vrijheid die ze krijgen om zich te uiten, door geen gesloten criteria voorop te stellen leer je hen dat je mag zijn wie je bent. Je mag ergens minder goed in zijn, want als je iets doet met hart en ziel is het altijd juist. Je mag zijn wie je bent. daarbij hangt ook onlosmakend het respect dat je leerlingen bijbrengt.
